Terapia pedagogiczna to proces długotrwałych oddziaływań, szereg całościowych działań o charakterze pedagogicznym, nastawionych na pomoc dziecku, które ze względu na specyficzne trudności w nauce gorzej radzi sobie z opanowaniem treści programowych. Zajęcia mają na celu niwelowanie bądź eliminowanie trudności, podwyższanie samooceny oraz budowanie motywacji do pokonywania przeszkód i właściwego stosunku do obowiązków szkolnych. Terapia ta dąży do wszechstronnego rozwoju zdolności poznawczych i percepcyjno-motorycznych.
Terapią objęte są dzieci u których stwierdzono dysleksję rozwojową (specyficzne trudności w czytaniu), dysgrafię (niski poziom graficzny pisma czyli kłopoty w opanowaniu kaligraficznego pisma) oraz dyskalkulię (trudności z liczeniem oraz opanowaniem wszelkich treści matematycznych).
Dzieci mające specyficzne trudności w uczeniu się, potrzebują specjalistycznej terapii, aby móc lepiej funkcjonować tak w środowisku szkolnym, szczególnie edukacyjnym, jak i domowo-społecznym. Zajęcia terapii są konieczne, by dziecko w wieku szkolnym było w stanie doganiać pod każdym względem swoich rówieśników, a w życiu dorosłym mogło brać żywy udział w życiu towarzyskim, zawodowym i społecznym nie obawiając się urzędów, sądów lub banków, podpisywania dokumentów, zawierania umów. Te czynności winny być wykonywane bez strachu, że będzie się miało kłopoty ze zrozumieniem czytanego tekstu.
Nadrzędnym, najważniejszym celem terapii pedagogicznej jest stymulowanie ogólnego rozwoju dziecka – umysłowego, psychicznego, emocjonalnego i poznawczego czyli wzmacnianie pozytywne obrazu dziecka, dodawanie wiary we własne możliwości, wyrabianie odpowiedniego podejścia do obowiązków szkolnych, syntetyczności i odpowiedniej motywacji do pracy, ułatwianie opanowania materiału przewidzianego na danym etapie edukacyjnym, poprzez korygowanie zaburzonych sfer.
Cele terapii:
1. Wytworzenie dobrego poziomu umiejętności emocjonalnych przez: dostrzeganie stanów emocjonalnych bohaterów historyjek terapeutycznych,
2. Rozpoznawanie i nazywanie własnych uczuć, kontrolowanie ich i wyrażanie w odpowiedni sposób;
3. Budowanie poczucia bezpieczeństwa i zaufania,
4. Stymulowanie i usprawnianie funkcji percepcyjno - motorycznych;
a) w sferze słuchowo-językowej:
– ćwiczenie koncentracji uwagi,
– wzbogacanie słownika czynnego i biernego;
b) w sferze wzrokowej:
– usprawnianie analizatora wzrokowego,
– ćwiczenie pamięci i spostrzegawczości wzrokowej,
– usprawnianie koordynacji wzrokowo - ruchowej,
c) w sferze ruchowej:
– ćwiczenie motoryki ręki piszącej,
– poprawa poziomu graficznego pisma,
– utrwalenie orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.
5. Kształtowanie wrażliwości i świadomości fonologicznej;
6. Doskonalenie umiejętności poprawnego mówienia;
7. Kształtowanie wrażliwości, świadomości ortograficznej oraz nowych doświadczeń na podstawie różnych zabaw i gier ortograficznych;
8. Wspomaganie w zakresie edukacji matematycznej;
9. Stymulowanie motywacyjnej sfery rozwoju;
10. Budowanie wiary we własne siły i możliwości;
11. Aktywizowanie do pokonywania trudności;
12. Nabywanie odporności emocjonalnej;
13. Wzmacnianie mocnych stron.

Metody pracy:

• praca z tekstem,
• praca z zeszytem ćwiczeń,
• relaksacja, muzyka, techniki zapamiętywania i koncentracji;
• historyjki terapeutyczne;
• gry, zabawy i ćwiczenia o różnych formach aktywności: ruchowe, plastyczne, integracyjne i inne wynikające z tematyki zajęć.

Warto pamiętać, że pomocy należy udzielać w każdym wieku dziecka, najważniejsze jest jego dobre samopoczucie. Bardzo ważna jest systematyczność, obowiązkowość i intensywność oddziaływań terapeutycznych. Sprawdza się tu metoda „drobnych kroczków”, eliminowanie frustracji dziecięcej, ocenianie nie za efekty, tylko za włożony wkład. Nie wolno zapomnieć również o atmosferze na zajęciach pełnej zaufania, akceptacji i pogody ducha.

Nauczyciele terapeuci