„Chcę, by każdy uczeń na świecie miał lekcje z programowania.
Nie po to, by każdy został programistą,
ale by każdy nauczył się logicznego myślenia.”
Vinton Cerf

Programowania ciąg dalszy…
9 stycznia 2017 roku postanowiliśmy wykonać dodatkowe zadanie w ramach projektu MegaMisja. Na początek przypomnieliśmy sobie nasze pierwsze zajęcia z programowania. A wy pamiętacie, co wtedy robiliśmy? Bo my mieliśmy małe problemy z pamięcią… Przecież tyle zadań za nami! A ile wrażeń! Jednak po wspólnym zastanowieniu dostaliśmy oświecenia… No tak! To było wyzwanie!

Tworzyliśmy wtedy nasze roboty… Tadeusz był tworem z klocków, a Robcia stworzyliśmy z makulatury. Już pamiętacie tę historię? To była świetna zabawa. Ale… w takim razie co dzisiaj na nas czekało??? Zobaczcie sami!
Zaczęło się inaczej niż zwykle…
Po wejściu do sali pani Kasia powiedziała nam, żebyśmy włączyli komputery. Łał! Ale fajnie! Będziemy grać! Rozległy się nasze okrzyki… O nie, nie! Powiedziała pani… Będziemy pracowali nad rozwijaniem naszego logicznego myślenia – usłyszeliśmy. Na naszych twarzach pojawił się niepokój. Pracować? Myśleć? Rozwijać? Przecież cały dzień na lekcjach musieliśmy to robić… Trochę się zasmuciliśmy…
I zupełnie niepotrzebnie! Bo dzisiaj poznaliśmy funkcjonowanie programu Scratch. Porównaliśmy go z aplikacją ScratchJr, z pomocą której tworzyliśmy nasze scenki podczas poprzednich zajęć. Jednak ten program to jest coś! Lista scen, mnóstwo duszków, bloków, skryptów… Istne szaleństwo! I tak rozpoczęliśmy naszą przygodę z programem razem z Adą, Julką i Kubą – bohaterami MegaMisji. Dzisiaj rysowaliśmy nasze roboty, które będą głównymi bohaterami naszych opowieści. Nauczyliśmy się m. in. duplikować, usuwać i dodawać postaci. W porównaniu z aplikacją ScratchJr mieliśmy do wyboru znacznie więcej bloczków. Jak to zauważyliśmy… ich funkcjonalności są bardziej skomplikowane i opisane słowami, a nie rysunkami. Udało nam się również tworzyć już własne skrypty! Za co otrzymywaliśmy od pani pochwały i gratulacje. I tak dobrnęliśmy do końca zajęć, które sprawiły nam wiele radości i… co najważniejsze... ćwiczyły nasze zdolności poruszania się w świecie programowania i rozwijania naszego logicznego myślenia! Zgadzamy się ze słowami głównych bohaterów:
KUBA: No i świetnie i super!
Julka: Ale się zdziwią ci cyberprzestępcy, gdy dowiedzą się, co potrafimy!
Ada: Zzielenieją z zazdrości.
Kuba: Ha! A to jeszcze nie koniec!

Jasne! To jeszcze nie koniec naszej przygody z programowaniem… Do usłyszenia!
Katarzyna Klich-Charicka i uczniowie klasy IIIf

GALERIA ZDJĘĆ